Dünyada var olmaya hakkı olmadığına inanmaya varoluşsal utanç diyoruz. Var olmaya
değer değilim, sevilebilir değilim, benimle ilgili bir yanlışlık var, kusurluyum...Ve bunu hiçbir
şey değiştiremeze inanmak.
Çocuk, kabul edilmemiş, aşağılanmış ise utancı hisseder. Hiçbir yere, hiç kimseye ait
hissedemez. Koşulsuz sevgi yerine koşulsuz red ile karşılanmışsa, belki varolduğu cinsiyetiyle
değerli görülmediyse ya da bir yetişkinin hiddetine maruz kaldı yeterince korunmadıysa o
zaman haysiyeti zarar görür. Utanca bedenlenir…
Raja Selvam diyor ki en zor konu varoluşsal utanç, sırf bu duygu sebebiyle insanlar
yaşamak istemeyebiliyorlar. Kişi adeta "Varolduğum için özür dilerim" hissini bedeninde
taşıyor. Bu çok derin, çok üzücü bir duygu...
Yetersizlik inancı da değersizlikle ilişkilidir. Kişi kendisini ne yaparsa yapsın hep
yetersiz olarak algılar. Hatta kazandığı parayı hak etmediğine inanır. Kendisini içten içe
sahtekar gibi hisseder. Ve tüm bu duyguları hissetmemek için baskılamaya çok çaba harcar,
günün sonunda yorgun ve tükenmiş hisseder.
Sevilebilir olduğuna inanamaz. Ona sevgisini sunan bir partneri olduğunda
değersizleştirir. Onu seven öteki o kadar değersiz olmalı ki, başka kimseyi bulamadığı için
kendine geldiğine inanır. Bir süre sonra kendisini aşağıladığı gibi ötekini de incitmeye başlar.
Hissetmeye izin vermediğimiz, herkesten saklamaya çalıştığımız bu zor duygular
ağrılar, hastalıklara yol açabilir ya da ilişkilerden geri çekilip, izole olmamıza sebep olabilir.
İntegral Somatik Psikoloji yaklaşımı duygularımızı bedenlemek üzerine çalışır. Zor duyguları
bedende hissetmek ve genişletmek amaçlanır. Ne kadar genişletebilir ise duygu o kadar
tolere edilebilir hale gelir.
